Zijn wij op deze wereld gekomen om kansen te pakken of risico's te vermijden? Heb jij je die vraag wel eens gesteld? Want ik heb al langer het idee dat we vooral het tweede doen, waardoor we aan het eerste niet eens toekomen. En volgens mij is dit de verkeerde volgorde. Ik ben bezig met een project waar ik een financiering voor nodig heb. Na wat research gedaan te hebben, kwam ik bij een organisatie uit die ondernemers helpt met financieringen. Om een gevoel te hebben bij de haalbaarheid in het verkrijgen van deze financiering, besloot ik een check bij hun te doen. 3 uur later werd ik gebeld door 1 van hun adviseurs. Na mijn verhaal te hebben gedaan, werd al snel mede gedeeld dat zij niet in zee gaan met startende ondernemers. De uitleg hiervan was dat het risico op "falen" te groot is, het werk te veel is en daardoor de kosten te hoog worden. Ze deden alleen zaken met ondernemers die succes al bewezen hadden, waardoor het risico voor deze financierder zo laag mogelijk bleef. Nu snap ik vanuit mijn financiële verleden helemaal wat de redenen zijn en waarom mijn aanvraag wordt afgewezen en toch zat me dit niet lekker toen ik de telefoon neer legde. En dat komt omdat we alleen nog maar in risico's kunnen denken. Dat de meesten van ons niet meer de moeite nemen om de kans te onderzoeken, omdat we door de mogelijke risico's al afhaken. En dat stoort me, omdat we daardoor zoveel moois laten liggen. En dit patroon zie ik in alle lagen van de samenleving terug. Ik maakte een tijd geleden een backflip in het zwembad, kwam er een badmeester naar me toe of ik dat niet meer wilde doen, omdat het gevaarlijk was. Dan ben ik 36 jaar en word ik teruggefloten, omdat ik iets doe waar ik alleen mezelf mee in gevaar KAN brengen. Met de nadruk op KAN. Nog niets eens gesproken over eigen verantwoordelijkheid. Sinds dat we terug zijn in Nederland, heeft vooral mijn partner, Jessie de nodige sollicitaties de deur uit gedaan. Niet helemaal in haar profiel, wel helemaal in haar interesseveld. Met wellicht enige begeleiding, een ideale kandidaat voor het gros van deze vacatures (als je het mij vraagt, zeker met de bagage die zij als mens mee brengt). Aantal uitnodigingen, 0! Gemiste kans, als je het mij vraagt. En vaak alleen, omdat ze niet aan 1 van de vele gestelde eisen kon voldoen. En nu pleit ik helemaal niet dat mijn business plan het beste idee van Nederland is en garant staat voor succes (al komt het wel in de buurt ;)) of dat inderdaad Jessie de allerbeste kandidaat is voor de job. Waar ik wel voor pleit is dat we weer meer moeite gaan doen om de kansen te onderzoeken op mogelijk succes, waarbij de risico's op een gezonde en bewuste manier mee worden genomen in de acceptatie of afwijzing van het onderwerp. Zodat er ruimte ontstaat voor inspirerende nieuwe dingen, voor creativiteit en talent. 

Ik begin steeds meer overgave te ervaren in mijn leven. Hierdoor verschuift er van alles in mij, en geloof me… er valt nog wel het een en ander te verschuiven. Iets wat meer zit in het ZIJN in mezelf en het loslaten van het DENKEN van en over mezelf. Mijn eigen gedachtes, overtuigingen en geloof houden ook nog regelmatig vast aan dingen die ik heb geleerd in mijn voorgaande levensjaren. Dingen die ik sinds 6 jaar weer aan het afleren ben. Afleren om zo alle laagjes van mezelf weg te halen en uit te komen bij de puurste versie van mijzelf.

Het is weer even geleden dat ik een update heb geplaatst. Ik begin langzaam te ontwaken uit een soort winterslaap en beweeg richting actie. Een kleine recap… we zijn terug in Nederland. Na Afrika hebben we ervoor gekozen om weer een tijd op een plek te wonen, ons weer te aarden op een plek in een vaste woonomgeving. Het is tijd, tijd om de dingen die er op ons pad zijn gekomen, de ervaringen die we hebben opgedaan en perspectieven die we delen over het leven te gaan vertalen naar een levensstijl die aansluit bij onze eigen behoeftes en verlangens (wil je hier zelf ook mee aan de slag, kijk eens naar mijn initiatief ‘het nieuwe ondernemen’). En ja, terwijl ik dit hier schrijf, realiseer ik me hoe gemakkelijk dit gezegd is en des te moeilijker dit te realiseren is voor ons. Terug in onze bekende Nederlandse omgeving waar we bekend zijn met het systeem, de mensen, de cultuur, was aankomen in volledige aanwezigheid nog niet zo eenvoudig. Ongeacht we de wens voelde om hier te zijn, dichter bij onze familie en vrienden.

Onze 6 maanden Oeganda zitten er op. In mijn vorige blog kon je lezen over hoe ik een leven in Oeganda en een leven in the Home of Hope and Dreams heb ervaren. Waar de eerste 4 maanden behoorlijk uitdagend en confronterend waren, kijk en reflecteer ik met zo'n goed gevoel terug naar de gehele 6 maanden, mede door de keuze te maken om onze tijd en energie te splitsen tussen the Home of Hope and Dreams en andere projecten die op ons pad zijn gekomen. Ik ben zo dankbaar met alles wat we hebben mogen ervaren, met de zaadjes die we hebben mogen planten, met de vooruitgang die we hebben mogen initiëren en de koers die we samen met het team hebben mogen varen. Als kers op de taart, mochten wij het allereerste Home of Hope and Dreams family strengthening project doen met het openen van een retailshop voor de familie van Samuel, 1 van de kinderen van the Home of Hope and Dreams. Een project dat financiële zelfstandigheid en verantwoordelijkheid zal opleveren. En hiermee komt een einde aan ons Afrika avontuur. Via deze weg wil ik nogmaals mijn dankbaarheid tonen naar Gini en het hele team van the Home of Hope and Dreams voor het vertrouwen in ons. Tevens ben ik trots op onszelf dat we deze kans om onze langgekoesterde droom werkelijkheid te laten worden hebben aangepakt.

3 maanden, dit is de tijd dat we inmiddels in Uganda zijn. 20 April begonnen Jessie en ik aan ons avontuur om het kindertehuis Home of Hope and Dreams voor een termijn van 6 maanden te runnen. In mijn hoofd ben ik al vaak begonnen aan mijn eerste blog, de actie zelf heb ik continue uitgesteld. Reden hiervan is dat ik simpelweg niet wist waar ik moest beginnen…. Er is zoveel waarover ik kan schrijven. De eerste 3 maanden is zo’n veelomvattende en intense ervaring geweest, waardoor ik nog te veel woorden had om dit op papier te kunnen omschrijven. Toch ga ik het nu proberen. Vanuit een, in het begin voornamelijk observerende houding, heb ik zoveel ideeën en motivatie opgedaan om zowel de organisatie, als alle kinderen uit het kindertehuis vooruit te helpen in het bereiken van een gewenste toekomst. Tegelijkertijd loop ik tegen zoveel knelpunten op, zodra ik me onderdompel in het werk dat gedaan moet worden om deze motivatie in acties uit te drukken. Cultuurverschillen in zowel het land als de organisatie zijn hier de meest voornamelijke redenen voor.

Het gaat bijna beginnen De afgelopen 10 jaar heb ik vaak het verlangen gevoeld om “iets” te doen in Afrika. Dit “iets” heb ik nooit kunnen definiëren en zonder deze definitie heb ik er nooit acties aan gekoppeld. Totdat ik laatste jaren steeds meer dingen heb mogen loslaten. Mijn baan, mijn huis en nog veel belangrijker, mijn eigen beperkende overtuigingen waar ik steeds meer los van kom. Vanuit deze staat komen er mogelijkheden naar me toe, waarvan ik nooit had gedacht dat deze ooit naar me toe zouden komen. Door het overbodige los te laten, dat wat mij niet meer dient, groei ik. En zo ontstond de kans om in Uganda de supervisie van een kindertehuis over te nemen. Waar dit verlangen dus altijd in de hele verre, wellicht onbereikbare, toekomst lag, staat hij nu voor de deur. Om precies te zijn, over een dikke week. Dan verhuizen we voor een termijn van 6 maanden naar Uganda, met de mogelijkheid om dit uit te breiden naar een langere termijn. De spanning bouwt zich op, de gedachtes vliegen van links naar rechts. Van blije enthousiasme naar onzekere twijfels. Van een aanwezig intern idealisme, naar een vooral cultuur gedreven realisme. We pakken alles met beide handen aan, om dit avontuur VOL en met name ook BEWUST te doorleven. Zodat we onszelf verrijken in alles wat we mogen meemaken EN dat we onze visie op ons werk in het kindertehuis volledig kunnen uitdragen en we daar echt van betekenis kunnen zijn voor de 35 kinderen die een nieuwe kans op leven hebben gekregen. Ik zal een blog gaan bijhouden over alles wat ons bezig gaat houden. Zie de link in de bio om bij deze blogs uit te komen. Big hug, Sander

Afgelopen weekend was ik aanwezig bij een heus Mannen Festival. Nu denk je wellicht aan keiharde gitaarmuziek, ronkende motoren en bier, heel veel bier. Maar niks was minder waar. Het ging over broederschap, verbinding en puurheid. Puur, zoals jij als man echt bent. Weg van alle manbeelden, zoals wij deze in het dagelijkse leven krijgen voorgeschoteld. Ik heb de afgelopen jaren de nodige acties ondernomen op het gebied van zelfontwikkeling. Ik heb mijn rugzak gevuld met allerlei methodes, coaching en technieken die me geholpen hebben om te groeien in mijzelf. Groeien in vertrouwen, zodat ik stappen kon zetten in een leven waar ik de beste versie van mezelf kan zijn en waarin ik het leven kan leiden dat ik ambieer. 1 ding vergeet ik hier wel eens in en dat is: geduld. Geduld in het proces wat in mijzelf leeft. En hier werd ik liefelijk aan herinnerd toen ik vrijdag het festivalterrein op liep. Ik wil het altijd erg goed doen voor anderen. Niks mis mee, toch? Nee in principe is daar niks mis mee, totdat je dit doet met de intentie om zelf leuk gevonden te willen worden. Daar zit het gevaar. Het gevaar dat je een "rol" gaat spelen, een rol die zich continue aanpast naar de behoeftes van de ander. En waar je jezelf dus in verliest, de echte pure zelf. Alleen maar in de angst dat het niet gebeurt, dat je niet leuk gevonden wordt. En waar je niet je pure zelf bent, kan je dus ook nooit vanuit een oprechte intentie iemand ontmoeten. Schiet je dus niks mee op... Terug naar het weekend, dag 1. Ik kwam naar het weekend met het gevoel mijn "leuk gevonden" syndroom voor een groot deel achter me te hebben gelaten. En toch boem... daar was ie weer. Alle oude patronen, alle oude gedachtes. Met als resultaat dat ik weg bleef bij mijn eigen authenticiteit. Het gevoel hebben continue met mensen te willen verbinden, terwijl ik niet in verbinding met mezelf sta, werkt zoals ik al eerder zei, gewoon niet goed samen. Dat eindigt met een frusterend, veroordelend gevoel, voornamelijk naar mezelf. Dag 2, ik stond eerlijk gezegd met enige frisse tegenzin op. Maar goed, toch opgestaan voor de eerste sessie van de ochtend. En als je nog niet gelooft in de kracht van het ademen, dan raad ik je aan om het een keer te proberen (en nee, niet het ademen wat wij de hele dag door doen). Er viel iets van me af, emoties kwamen los. Een deel van mijn eigen authenticiteit kwam terug en nog belangrijker, het vertrouwen dat ik dit mag laten zien aan iedereen om mij heen, kwam terug. Ik voelde me wat vrijer in gedachtes en wat vrijer in bewegen. En ik wist het weer. Daarom doe ik mee aan dit soort weekenden. Weerstand voelen, het aankijken en er doorheen breken. Niet meer er van weglopen. Ik zei het al 2x eerder, daar schiet je niks mee op. Het einde van het weekend naderde, een hoop mannen die ik wel en niet tijdens het festival had ontmoet, kwam ik tegen op mijn afscheidsrondje. Al deze contacten eindigde met een goede knuffel en mooie woorden. En bij vrijwel iedereen, kreeg ik de opmerking, bedankt voor je fijne, pure en vreugdevolle energie. Wauw, wat mooi om te horen dat mensen me zo ontvangen, ook dus als ik niet eens 1 woord met ze gewisseld heb. En auw, hoe is mijn zelfbeeld af en toe als ik dit niet eens in mezelf kan zien. En daar was het alles omvattende en meest belangrijke wat ik uit dit weekend mee heb genomen. Ben jezelf, dan ben je echt meer dan genoeg! Sta eens stil bij jezelf: Kom jij vaak opdagen uit jouw pure authentieke zelf, of wil jij vooral voldoen aan de verwachtingen van anderen?

Wat vind jij, ben jij efficiënt of niet? En vind jij ook dat alles efficiënt moet gebeuren? Deze week liep ik samen met Jessie door de straten van een klein dorpje in Portugal. We kregen een kleine discussie, omdat ik iets op een niet al te efficiënte manier aanpakte. In ieder geval, in de ogen van Jessie. In mijn ogen deed ik het niet op de meest efficiënte manier, maar wel op een manier die het beste bij mij past. Snap ik efficiency? Absoluut. In het bedrijfsleven snap ik zeker dat zaken efficiënter kunnen, in veel gevallen zelfs "moeten". In mijn vorig leven spendeerde ik een heleboel tijd op het werk om zaken efficiënter te maken. Maar als ik na ga hoe wij efficiency in het dagelijkse leven gebruiken, geeft me dat redenen om te twijfelen of efficiency ons daadwerkelijk helpt bij een beter leven. Waarom dan? Nou, kijk eens naar het contactloos betalen in de winkels. Blijkbaar was het invoeren van een code bij elk gebruik van de pinpas te tijdrovend (er zullen wellicht ook andere redenen zijn, die moet ik je heel verschuldigd blijven), maar geef toe... een oud vrouwtje die haar spaarpot aan de kassa leegschudt om haar brood af te rekenen is toch best een charmant schouwspel. Of deze.. welk moment kiezen we vaak om met onze dierbaren te bellen. Juist, in de auto. Dat is het meest efficiënt en blijft er tenminste tijd over om die andere dingen van het lijstje ook nog te doen zodra je thuis bent. Alles kost tijd en tijd kost geld, dat wordt ons (zeker in het zakelijke leven) met de paplepel ingegoten. " Ik heb geen tijd te verliezen ", ieder van ons kent de uitspraak. Maar klopt dit wel? Kan je tijd eigenlijk wel verliezen? Nee toch? Je kan heel veel verliezen, maar tijd is er altijd. Het is alleen hoe je met deze tijd omgaat. Optie 1: Zie jij de tijd waarin dat oude vrouwtje haar beurs leeg schudt als verlies? OF Optie 2: Pak je deze als winst om gewoon te genieten van de tijd die dat oude vrouwtje jou gunt.  We raken steeds meer verzeild in een leefstijl, waarbij alles efficiënter "moet". Waar we zoveel mogelijk in 1 dag willen stoppen. Dat we tijd als verloren zien, op het moment dat we even geen invulling weten te geven aan deze tijd. Terwijl daar ook zoveel te halen valt: even een momentje van onthaasten, nieuwe inspiratie door een situatie waar je opeens oog voor hebt of een mooi gesprek met een vreemde die toevallig naast je staat. Ik ga nu steeds vaker voor optie 2, waardoor ieder moment waar ik de tijd voor neem, me nieuwe inspiratie kan geven in mijn onderneming. Dat is pas tijdwinst :) Groeten uit Portugal, Sander

Voel jij wel eens twijfel? Twijfel over wat je aan het doen bent, twijfel of je het wel goed doet, twijfel of je wel uniek genoeg bent met jouw dienst of product, oftewel twijfel over alles…? Zelfs twijfel over welk merk chocoladepasta je dit keer weer moet kiezen? Ja dus, twijfel over alles? Ik denk iedereen wel eens toch? Wat doe jij dan? Na een paar weken stilte is het weer eens tijd voor een blog vanuit mijn kant. Bijna 3 jaar geleden zei ik mijn baan op, de eerste stap in mijn nieuwe leven. Ik vertrok voor onbepaalde tijd naar Zuid-Amerika. Daar stapte ik, alleen, volledig uit mijn comfort zone. Na 4 maanden, was daar mijn eerste twijfel. Dus ik besloot om terug te keren naar Nederland. Was dat een juiste keuze? Ja, op dat moment wel. Nu kijk ik daar iets anders op terug. Waarom? Omdat ik nu inzie dat twijfel niet meteen een reden hoeft te zijn om de stekker uit het stopcontact te halen… Toch? Nu is het 3 jaar later, leef ik in een camper van ongeveer 6m2, probeer ik mijn eigen bedrijf te vormen, staat mijn huis in Nederland te koop en leef ik van moment tot moment. Op dit moment staan we trouwens op een stuk grond bij lokale Portugezen om 3 uur per dag te helpen op het land in ruil voor accommodatie, een warme douche en advies over het eventueel aankopen van een stuk Portugese grond. Dan weten jullie ook nog een beetje waar ik ben ;) Maar niets is eigenlijk meer zeker… de toekomst is niet meer volgens de blueprint die ooit voor me geschreven is. Maar ik leef, meer dan ooit… Terug naar de twijfel, want daar ging deze blog over. Ga eens terug naar de tijd dat jij besloot ondernemer te worden? Ging dat vanzelf? Als je antwoord NEE is, wat deed je toen? Inderdaad.. Vertrouwen hebben, Geduld hebben, en doorgaan! Half januari zijn we 3 weken in Nederland en Spanje geweest, voor een aantal vrienden, familie en werkbezoekjes. De flow die we hadden uit onze tijd in Portugal hiervoor was erg goed en deze goede energie namen we mee terug naar Nederland. Terugkomend in Portugal voelde ik het even niet meer. De sparkle die ik had voordat ik naar Nederland kwam was weg. Alsof ik niet goed om wist te gaan met de rust die Portugal me teruggaf na deze 3 weken. Alsof ik even was vergeten, waarvoor ik hier ook alweer naar toe ben gekomen. Waarvoor we eigenlijk deze reis aan het maken zijn. Gewoon allemaal even weg. Het enige wat dan nog overblijft zijn twijfels… En vergelijkbaar met mijn reis in Zuid-Amerika, kwamen langzaam die verdomde beperkende stemmetjes weer intreden, die stemmetjes die me weer lekker wilden laten terugkeren naar mijn comfort zone. Dat stemmetje dat wil dat ik die blueprint weer uit de lade haal. En wat heb ik dit keer gedaan? Juist…. Vertrouwen gehad, Geduld opgebracht, en doorgegaan. Alsof ik buiten de lijnen van een voetbalveld ren. Alle stemmetjes die op het veld staan, vertellen me in het veld te komen. Maar ik blijf buiten het veld.. ..dit keer niet, ik observeer, maar handel niet. Dit is MIJN keus, Met al zijn twijfels, Maar met nog meer schoonheden, En daar kies ik voor! Heb jij op dit moment twijfels, onthoud dan: VERTROUW, HEB GEDULD EN GA DOOR! See you next time and be happy,  Sander